Środa Wspomnienie Najświętszej Maryi Panny, Królowej(Iz 9,1-3,5-6)

Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką; nad mieszkańcami kraju mroków światło zabłysło. Pomnożyłeś radość, zwiększyłeś wesele. Rozradowali się przed Tobą, jak się radują we żniwa, jak się weselą przy podziale łupu. Bo złamałeś jego ciężkie jarzmo i drążek na jego ramieniu, pręt jego ciemięzcy jak w dniu porażki Madianitów. Albowiem Dziecię nam się narodziło, Syn został nam dany, na Jego barkach spoczęła władza. Nazwano Go imieniem: Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju. Wielkie będzie Jego panowanie w pokoju bez granic na tronie Dawida i nad Jego królestwem, które On utwierdzi i umocni prawem i sprawiedliwością, odtąd i na wieki. Zazdrosna miłość Pana Zastępów tego dokona.

(Ps 113,1-8)
REFREN: Niech imię Pana będzie pochwalone

Chwalcie słudzy Pańscy,
chwalcie imię Pana.
Niech imię Pana będzie błogosławione
teraz i na wieki.

Od wschodu aż do zachodu słońca*
niech będzie pochwalone imię Pana.
Pan jest wywyższony nad wszystkie ludy,
ponad niebiosa sięga Jego chwała.

Kto jest jak nasz Pan Bóg,
co ma siedzibę w górze,
co w dół spogląda
na niebo i ziemię?

Podnosi z prochu nędzarza
i dźwiga z gnoju ubogiego,
by go posadzić wśród książąt,
wśród książąt swojego ludu.

(Łk 1,28)
Zdrowaś Maryjo, łaski pełna, Pan z Tobą, błogosławionaś Ty między niewiastami.

(Łk 1,26-38)
Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja. Anioł wszedł do Niej i rzekł: Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, . Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca. Na to Maryja rzekła do anioła: Jakże się to stanie, skoro nie znam męża? Anioł Jej odpowiedział: Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego. Na to rzekła Maryja: Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa! Wtedy odszedł od Niej anioł.

 

 

Cała chwała, całe piękno Maryi bierze się stąd, że „stoi po prawicy Chrystusa”. Jest Królową, Jej życie jest ukoronowane, pełne, a całym jego sensem jest związek z Bożym Słowem, którego słucha, które przyjmuje i jest z Nim najgłębiej zjednoczona. Dla nas Maryja jest Matką i mistrzynią, nauczycielką takiego sposobu życia, w którym człowiek odkrywa, że bez Boga jest nikim. Natomiast kiedy mówi: „Niech mi się stanie według twego słowa”, wtedy króluje.

o. Wojciech Czwichocki OP, „Oremus” sierpień 2006, s. 100

 

MIŁOŚĆ WSZYSTKO WYBACZA

Panie, spraw, abym nie ustawał czynić dobrze wszystkim (Ga 6, 9-10)

„Gdy brat twój zgrzeszy, idź i upomnij go w cztery oczy, jeśli cię usłucha, pozyskasz swego brata” (Mt 18, 15). Miłość nie jest kompromisem ze złem; tłumaczyć błędy drugich to nie znaczy w milczeniu uznawać je, zgadzać się na nie dla świętego spokoju lub z małoduszności. Zdarzają się winy, które mogą wpływać ujemnie na dobro wspólne i prowadzić do zła — wówczas miłość nakłada obowiązek braterskiego upomnienia. Należy wtedy, jak mówi Ewangelia, pozyskać brata, dlatego trzeba działać w taki sposób, aby on zamiast upokorzenia i nagany odczuł miłość na sobie i widział, że jest upominany dla swojego dobra. Upomnienie braterskie jest i powinno okazywać się prawdziwym aktem miłości. „Bracia — ostrzega św. Paweł — gdyby komu przydarzył się jaki upadek, wy, którzy pozostajecie pod działaniem Ducha, w duchu łagodności sprowadźcie takiego na właściwą drogę” (Ga 6, 1). Jak bardzo są winni nagany ci, którzy przez tchórzostwo i gnuśność zaniedbują obowiązek upomnienia braterskiego, a także ci, którzy pozwalają się unieść niewczesnej, przykrej, dotkliwej gorliwości. „Bacz jednak, abyś i ty nie uległ pokusie” (tamże 2). Kto upomina, nie powinien czynić tego z pozycji wyższości, lecz stając na jednym poziomie z winnym, pokornie uznając własną słabość; mogłaby go bowiem w jednej chwili zaskoczyć pokusa, a bez pomocy łaski mógłby upaść niżej niż brat. „Niech przeto ten, komu się zdaje, że stoi, baczy, aby nie upadł” (1 Kor 10, 12),

Miłość „wszystko przebacza, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję” (tamże 13, 7). Oznacza to, że upominając winnego trzeba okazać mu zaufanie, wierzyć w jego wolę poprawy, nie stawać się przykrym wskutek jego ponownych upadków, wytrwale z braterską dobrocią podawać mu rękę. A jeśli wskutek uporu w złem brat, jak wspomina Ewangelia, powinien by zostać oddalony, miłość nie przestaje iść za nim, sercem życzliwym zawsze wspomagając go i oczekując znaku opamiętania się; „między sobą zachowujcie pokój”, mówi św. Paweł. I natychmiast dodaje; „Prosimy was, bracia, upominajcie niekarnych, pocieszajcie małodusznych, przygarniajcie słabych, a dla wszystkich bądźcie cierpliwi” (1 Tes 5, 13-14). Pokój między braćmi nie sprzeciwia się obowiązkowi braterskiego upomnienia, lecz jedno i drugie jest owocem miłości ewangelicznej.

• „Nowe przykazanie daję wam, abyście się wzajemnie miłowali”... To Twoje przykazanie, o Chryste, nazywa się miłością, a moc tej miłości gładzi grzechy...
  O Panie, napełnij mnie tak wielką miłością, abym nie tylko był gotów nie nienawidzić brata, lecz umrzeć za niego... Ty dałeś przykład takiej miłości umierając za wszystkich i modląc się za tych, którzy Cię krzyżowali, mówiąc: „Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią”... To jest miłość doskonała,.. Ta miłość może już jest doskonała w chwili, gdy się rodzi? Zaczyna istnieć, lecz wymaga udoskonalenia; dlatego, o Panie, pomnażaj ją we mnie, wzmacniaj, aby osiągnęła doskonałość.
  O Panie, spraw, abym miłował, wówczas tylko będę mógł czynić dobrze. Jeśli mam kogoś skarcić? Miłość będzie działała we mnie, a nie zawziętość. Mam mu wymierzyć karę cielesną? To na to, aby go wychować. Miłość nie pozwoli mi źle obchodzić się z tym, kto jest niekarny... Naucz mnie, o Panie, nie zważać na słowa tego, kto schlebia i na pozorną surowość tego, kto karci; spraw, abym umiał patrzeć na źródło i szukał korzenia, z którego wynika taka postawa. Tamten schlebia, aby oszukać, ten zaś karci, aby poprawić...
  O miłości, twoja zasada, twoja siła, twoje kwiaty, twoje owoce, twoja piękność i urok, twój pokarm i napój, twoje pożywienie, twój uścisk nigdy nie znają sytości. Jeśli napełniasz nas rozkoszą, gdy jeszcze jesteśmy pielgrzymami na ziemi, jaką będzie nasza radość w ojczyźnie? (Św. Augustyn).

O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy
Żyć Bogiem, t. III, str. 84

http://mateusz.pl